Knallend het nieuwe jaar in!
Vandaag was het dan zover! We verlaten het eiland Koh Lipe per boot en zo ook de wateren van Thailand. We hebben tickets geboekt om naar Langkawi (Maleisië) te gaan. S’ochtends wandelen we om 8.30 uur richting de pier voorbij Elephant Café waar we eerst een lekker ontbijt bestellen.
Na het ontbijt was het dan nog 150 meter naar de pier waar de boot dan staat te wachten. Bij het hotel hadden ze aangegeven dat we 2 uur van tevoren aanwezig moesten zijn vanwege immigratie.
Ja, dat was ook daadwerkelijk zo. Je geeft je paspoort af bij een piepklein hokje en alles wordt voor je geregeld. Op de boot krijg je hem dan weer terug. We moesten nu nog 1.5 uur wachten tot we eindelijk konden vertrekken. Natasja raakte in gesprek met een jonge meid uit Denemarken welke ons vertelde dat op kerstavond een speedboot met 72 passagiers gezonken was van Koh lanta naar Koh Lipe. Dezelfde route welke wij hadden genomen maar dan met een andere maatschappij. We schrokken even van de beelden welke ze ons liet zien omdat alle passagiers met het reddingsvest aan in het water lagen en door andere schepen uit het water werden gevist. Je zou het maar meemaken op kerstavond. Krijgt kerst ineens een heel andere wending. We zeiden tegen elkaar dat we toch maar het reddingsvestje gingen dragen.
Met de beelden in ons hoofd en het feit dat we de oversteek nog moesten maken, gingen we de boot op. Maar what the f****. We gaan toch niet met een longtailboot, waar we de enigen zijn die in de zon zitten, richting Maleisië! Ons werd misselijk van de gedachte.
Gelukkig bracht ons deze longtailboot alleen maar naar een nog grotere boot welke niet aan de pier kon aanmeren. We hadden plezier op de boot en waren en verschrikkelijke foute film aan het kijken.
Na 2,5 uur varen komen we aan in Langkawi en staan versteld van de pier welke toen nog een steegje was. Een enorme aankomsthal (leek bijna een vliegveld) hadden ze gebouwd met diverse winkels en restaurants. We bestellen via de app (Grab) een taxi welke ons naar Nutshell chalets zal brengen. Kosten hiervoor 22 ringet (€4,50) voor 20 kilometer.
Bij de chalets aangekomen besluiten we eerst maar eens de was te doen want dat hadden we even niet meer gedaan. Gelukkig hebben ze hier op het terrein de faciliteiten en hoefden we niet te zoeken 😉. Natasja deed nog de blog in orde maken en boekte alvast de vliegtickets naar Penang. Want na de pandemie waren er geen schepen meer welke je naar het vaste land konden brengen.
Dat alles gedaan te hebben was onze maag welke zich meldde en gingen we richting de stad waar Natasja reeds een restaurant had gekozen waar we zullen eten. Op het menu stond lasagne en spaghetti met tonijn. Aan de buitenkant van het restaurant had ik niet verwacht dat het zo heerlijk zou smaken. Dus weg met dat vooroordeel 🤣!
We wandelen langs het strand weer terug naar ons chalet en besluiten nog even boodschappen te doen in de super(veelteveel)markt. OMG wat had deze winkel niet! Er was zoveel dat er letterlijk en figuurlijk geen doorkomen was. De rekken stonden zo vol dat je alleen maar in de gangen met één persoon kon lopen 🤣. Dus Natasja en Udo samen .......er was geen doorkomen aan!
Na een korte nacht (want we hadden ruzie met een mug) waarbij Natasja ook nog eens flink is gestoken aan haar oog met de bijhorende zwelling, hebben we vanochtend toch weer een scooter gehuurd voor 3 dagen. Uiteindelijk wil je ook iets zien van het eiland. We tokkeren naar de hoogste berg van het eiland de Gunung Raya en genieten onderweg van de apen die over de straat lopen als ook het uitzicht vanaf de hoogste punt.
Onderweg naar beneden besluiten we om terug te gaan naar Nutshell chalets want Natasja heeft te veel last van de zwelling. Bij de receptie gevraagd of ze een coolpack hebben en dat hadden ze. Niets is te veel gevraagd aan de dames. Ze doen er alles aan om je verblijf zo prettig mogelijk te maken.
Ook kwamen we erachter dat er een schroef in de band zat, ook dit probleem hebben ze moeiteloos opgelost gelukkig. Want als het in de bergen was gebeurd hadden we 12 km naar beneden moeten lopen en dat wil je echt niet tussen de apen en de straathonden.
De volgende ochtend staan we vroeg op, de zwelling aan Natasja’s oog is gelukkig een stuk minder en durft ze weer over straat te lopen. Leek wel of ze een bokswedstrijd had gehad. We rijden met onze scooter naar de kabelbaan/skybridge. Andere toeristen hadden ons verteld dat je lang in de rij moet wachten omdat het zo druk is, maar dat zijn we niet van plan. Natasja had gelukkig al tickets online geboekt en zullen we wel een voordeel hebben met binnenkomst......NOT. Je moest alsnog je ticket laten zien om een polsbandje te krijgen. Maakt niet uit, we waren alsnog vroeg. Hadden maar 20 mensen voor ons. Met de gondel zijn we 20 minuten onderweg tot we boven zijn en het uitzicht is adembenemend. Ik zei op dat moment tegen Natasja; "kijk er is niemand op de skybridge, kom laten we snel zijn". Mijn enthousiasme werd vervangen door de het woord Neeeee…..ik zag ineens een bordje staan "Vanwege de sterke wind is de skybridge voorlopig gesloten". Wat een gekl...... ja en inderdaad ik zag beneden een aantal medewerkers een zeil, wat gescheurd was, samenvouwen. Bij navraag aan de vriendelijke securityman of de brug überhaupt nog open zou gaan kon hij geen antwoord geven. Het zou 10 minuten oftewel 3 uur kunnen duren. We besloten te wachten en werden beloond na 30 minuten dat we toch op de brug mochten. Jaaaaa, ik (Udo) was de eerste op de skybridge en dat leverde een foto op met niemand erbij. Echt gaaf dit!
Na 1,5 uur brengt ons de gondel weer naar beneden en genieten we op het park van een heerlijke wafel met softijs en caramelsaus. Vervolgens brengen we een bezoek aan het 3D museum, op het park. Dit was erg mooi gemaakt en hebben hier ook flink gelachen. Daarna tokkeren we weer terug en gaan bij ons chalet een heerlijk plonsje in het zwembad doen en lieten de ochtend nog een keer de revue passeren. Het herinnerde ons aan dat moment dat we hier al een keer waren geweest met Bert en Marjon. We deelden een aantal foto's met hun en genoten van de app heen en weer.
De avond sluiten we af bij Arang, een Arabisch BBQ restaurant, waar we genoten van een heerlijk mixed grill voor 2 personen.
De volgende ochtend (oudejaarsdag) gaan we naar Kuah Jeti. De haven waar we waren aangekomen vanuit Koh Lipe. We wilden omdat we toch de scooter hadden nog een keer het stadje verkennen, maar er was niets te doen en we keerden na enkele uurtjes weer terug om nog lekker aan het zwembad te gaan liggen.
Ook hadden we afgesproken vanavond iets later te gaan dineren bij Arang. We hadden een tafel gereserveerd voor 20.00 uur en heerlijk 3 uur getafeld. We raakten in gesprek met één van de eigenaren en komen erachter dat zijn broer in het AZC van Budel heeft gezeten en samen met zijn broer het restaurant runt. Hij spreekt zelfs Nederlands, en goed ook. Hoe klein is de wereld! Om 23.00 uur maken we ons op om naar het strand te gaan en om het jaar af te sluiten met een vuurshow. We gingen naar de (veelteveel) minimarkt en kochten blikken bier en bubbels. De mensen op het strand zeiden dat er geen vuurwerk afgestoken zou worden want het zou verboden zijn. Nou ja, ik weet niet wat we hebben gezien maar het knalde behoorlijk. We genoten nog even samen van het spektakel en belden met onze familie en vrienden om vervolgens terug te rijden naar ons chalet.
In de verte zien we STOP politie verschijnen. Natasja stapt snel af, gezien ze vanwege haar kapsel, vanavond geen helm wilde dragen 😊. Natasja gaat te voet verder en ik rij langs de politie met de scooter en wordt gelukkig niet aangehouden. Eenmaal voorbij de politie toeter ik naar Natasja dat ze weer op kan stappen en zo rijden we terug richting ons chalet. Het was een heerlijke avond en de volgende ochtend zullen we vertrekken richting Penang.
Vanuit Maleisië wensen we iedereen een gelukkig en gezond 2024!
